Euskal burdingintzak oso garapen handia izan zuen XV. mendearen amaieratik aurrera. Horretarako, oso garrantzitsua izan zen burdinaren aparteko kalitatea eta ibai eta baso asko egotea, oso beharrezkoak baitziren burdinolak elikatzeko. Bestalde, itsasertzetik hurbil zeudenez, erraza zen produktuak merkaturatzea eta beste leku batzuetara esportatzea. Amerikarekin merkataritza ireki zenean, garapen hori indartu egin zen; izan ere, burdinolak ugaritu egin ziren, eta, horietan, pertsona askok egiten zuen lan.
Burdinolek XVI. mendearen amaiera arte eutsi zioten produkzioari, gerrek, nekazaritzak (nekazaritza-tresnak) eta urbanizatze-prozesuak eragindako eskari handiagatik. Une horretatik aurrera, burdingintza-jarduera gainbehera joan zen. Lehenik eta behin, gerrek merkataritza-harremanak galarazi zituzten. Bigarrenik, berritasun teknikoen ondorioz, kalitate txikiagoko minerala erabilita burdin kantitate handiak sortzeko aukera ematen zuten burdinola asko sortu ziren Europan. Euskal burdinolek ezin izan zuten horrekin lehiatu, eta galdutzat jo zituen Europako merkatuak, haiek kantitatea eskatzen baitzuten, kalitatea baino gehiago.