Erdi Aroa – 2 orrialdea

Erdi Aroko gizarte-antolamendua: kleroa

Erdi Aroko gizarte estamentalaren barruan, talde horren funtzioa gizartearen arima salbatzea zen. Horretarako, otoitz egin behar zuten. Talde pribilegiatua ziren eta ez zuten lan egiteko ardurarik. Nobleak bezala, feudoak jasotzen zituzten eta hortik lortzen zuten bizitzeko beharrezko guztia.

Erdi Aroan, kristauentzat eliza zen pertsonen eguneroko bizitza arautzen zuen erakundea. Horrez gain, pertsonen eta Jainkoaren arteko bitartekari-lanak egiten zituen, eta herriaren otoitzak bideratzeko ardura zuen. Karitatea, otoitz egitea, ondasunak dohaintzan ematea eta mezatara joatea ziren Jainkoaren haserreari ihes egiteko eta paradisua iristeko elizak ematen zituen gomendioetako batzuk. Zeregin horri esker, elizak pribilegio ugari lortu zituen, baita ondasun ikaragarriak ere, eta izugarrizko boterea izan zuen.

Erdi Aroan erlijioak eginkizun garrantzitsua betetzen zuen. Izan ere, Jainkoarekiko harremanak baldintzatzen zuen gizarte osoa: jainkoak uztak ziurtatzen zituen eta espiritu gaizkileetatik herria babesten zuen.

Klerikoek ez zuten zergarik ordaindu behar, ezta zenbait lege bete behar ere. Fededunen dohaintzei esker (uste zuten horrela zerua irabazita zutela), elizak lursail asko lortu zituen. Gainera, nekazariei hamarrenak, uztaren ehuneko hamarrak, eta beste zerga batzuk kobratzen zizkieten, eta haiek guztiak diru-sarrera garrantzitsuak osatzen zituzten. Elizako goi-karguek jaun feudalak balira bezala administratzen zituzten jabetza ikaragarri haiek. Gainera, Erdi Aroan kulturaren ardura ere beren esku zegoen, batez ere monasterioetan.

Klero guztia ez zen maila berekoa. Goi-kleroa eta behe-kleroa bereizten ziren.

Goi-kleroari dagokionean, gainerako gizarte-taldeekin gertatzen zen moduan, elizak ere piramide-egitura zuen. Gailurrean, aita santua zegoen. Haren ondoan, lekurik gorenean, kardinalak eta artzapezpiku gutxi batzuk zeuden. Horiek erregearen kontseiluko kideak ere baziren. Ondoren, gotzainak zeuden, elizbarrutien buru.

Behe-kleroari dagokionez, Erdi Aroan monasterioak eta komentuak ugaritu ziren, eta han bizi ohi ziren, komunitatean, fraideak eta mojak. Haien buru abadeak eta abadesak izaten ziren.

Erdi Aroko gizarte antolamendua

Erdi Aroan gizartea, estamentutan banatuta zegoen. Pertsona bat gizatalde bateko edo besteko kide izatea ez zegoen bere egoera ekonomikoaren esku, gaur egun bezala. Jaiotzak egiten zuen pertsona estamentu bateko kide, bizitza guztirako. Era berean, gaur egun, gizartea ondasunek mailakatzen badute ere, oro har guztiok eskubide berberak ditugu. Erdi Aroan aldiz, estamentuen arabera eskubide gehiago edo gutxiago zituzten. (Hiru estamentu zeuden: 1. estamentua: noblezia, 2. estamentua kleroa eta 3. estamentua herri xeheak osatua)

Gizarte feudalaren gailurrean erregea zegoen kokatua eta bere mendean bi gizarte-talde zituen: pribilegiodunak eta pribilegiorik gabeak.

Pribilegiodunak gutxi batzuk ziren, lur gehienen jabe ziren eta ez zuten zergarik ordaintzen. Ez zuten eskulanik egiten eta erabateko boterea zuten hainbat arlotan: militarrean, politikoan, ekonomikoan eta erlijioan. Bi estamentuk osatua zegoen: nobleziak eta kleroak.

Nobleen (erregea, jauntxo, konde, dukea, zaldun…) funtzioa borroka egitea zen eta gazteluetan eta dorretxeetan bizi ziren. Noble boteretsuena erregea zen.
Kleroaren (fraide, moja, apaiz…) funtzioa otoitz egitea zen eta komentu nahiz elizetan bizi ziren. Erdi Aroan erlijioak bizitzako alderdi guztiak baldintzatzen zituenez, botere handia zuten.

Pribilegiorik gabeen estamentua bi azpi-estamentutan banatua zegoen: nekazariak eta burgesak. Pribilegiorik gabeen eginkizuna lan egitea eta beste estamentuak mantentzea zen: pribilegiodunen mendean zeuden eta ez zuten inolako eskubiderik.

Nekazariek osatzen zuten gizarteko talderik handiena. Gehienek jaunen lursailak lantzen zituzten eta herrietan bizi ohi ziren.
Burgesak merkatariak eta artisauak ziren eta hirietan bizi ziren.

Azkenik, gizartetik baztertutako hainbat talde zeuden: juduak, musulmanak, esklaboak, agotak…Ez zuten inolako eskubide edo pribilegiorik.

Donejakue bidea

Jakue Jesusen jarraitzaileetako bat izan zen. Kondairaren arabera Hispaniara ekarri zuen Jesusen mezua. Jerusalema itzuli zenean, juduen agintariek hil egin zuten, baina haren jarraitzaileek Hispaniara ekarri zuten gorpua eta Compostelako Donejakue edo Santiagon hilobiratu. IX. mendean hezurdura bat aurkitu zuten han, eta Jakuerena zela erabaki zuten. Handik aurrera, Erroma eta Jerusalemekin batera, erromesaldiak egiteko hirugarren gune nagusia izan da Europako kristau guztientzat.

Santuaren balizko hilobia aurkitu zenetik, errege-erregina kristauak, Asturiaskoak bereziki, jabetu ziren garrantzi handiko aurkikuntza zela, ez soilik arrazoi erlijiosoengatik, baizik eta arrazoi kulturalengatik eta, batez ere, ekonomikoengatik. Hasieran, erromesaldia egiteko zailtasun handiak zeuden. XI. mendera arte, musulmanen erasoak etengabeak ziren, eta oso arriskutsua zen bidaia. Horrexegatik, hasieran kostaldetik egiten zen bidea. Dirudienez, Hendaia eta Hondarribitik sartu eta, Gipuzkoako kostaldetik, Bizkairaino heltzen zen. Handik Kantabriara, Asturiasera, eta, azkenik, Donejakuera iristen zen. Musulmanen arriskua apalduz joan zen heinean, hegoalderago mugitu zuten bidea. Azkenean, Nafarroako Antso III.ak ohiko bidea finkatu zuen. Iruñean bat egiten zuten Orreagatik eta Jakatik zetozen bideek, eta handik Errioxara, Burgosera, Leonera, Astorgara eta, azkenik, Donejakuera heltzen zen.

XI. mendetik aurrera, bidaia seguru egiteko aukera izan zenetik, milaka eta milaka erromes igarotzen ziren urtero bide horretatik. Berez bide erlijiosoa zena bide komertzial eta kulturala bihurtu zen. Erromes haietako asko penintsulako hirietan geratu ziren, Iruñean eta Lizarran besteak beste (Iruñean ikusi dugun frankoen auzoan adibidez) eta garrantzi handiko ekonomiagune bihurtu zituzten.

Halere, askoz adierazgarriagoa izan zen kulturan izandako eragina. Donejakue Bidea Europako kultura guztien bilgune bihurtu zen, eta bide horretan barrena sartu ziren Iberiar penintsulan Europako eredu kultural berriak, esaterako arkitekturaestilo berria, erromanikoa. Ez da halabeharra penintsulako aztarna erromaniko antzinakoenak Leiren eta Jakan egotea, hots, bidearen hasieran, bide horretan eliza erromanikoak nonahi ikustea, eta Santiagoko katedrala penintsulako eliza erromaniko nagusietakoa izatea.

Erdi Aroko monasterioak

Erdi Aroan, erlijio kristauetako monasterioak kulturaren babesleku izan ziren. Baina monasterioen helburu nagusia ez zen kulturala, erlijiosoa baizik. Otoizguneak ziren, eta otoitz hori liburu santuen gainean eginiko gogoetetan oinarritzen zen. Lekaideek latinez eta, ahal izanez gero, grekoz, irakurtzen eta idazten jakin behar zuten. Horren ondorioz, monasterio guztietan liburutegia eta irakurtzen eta idazten irakasteko eskolak sortu zituzten.

Zer ikasten zuten

Ikasketak latinez egiten ziren, hizkuntza hori baitzen elizaren hizkuntza “ofiziala”, hizkuntza horretan edo grekoz idatzita zeuden liburu santu guztiak. Idazle klasikoen testuak irakurriz eta buruz ikasiz ikasten zuten hizkuntza. Latina ikasteaz gainera, beste arlo batzuetako zientziak ere ikasten zituzten: Geometria, Geografia, Historia, Musika, etab. Baina ikasketa horien helburua ere dokrina kristaua ulertzea zen.

Ikaste-prozesuan berebiziko garrantzia zuen liburuak kopiatzeak. Liburuak kopiatzen zituen lekaideak, monasterioko liburutegia aberasteaz gainera, kopiatzen ari zen liburua barneratzen zuen, eta hari buruzko gogoeta egiten zuen. Hori dela eta, orri ertzetan bere iritziak eta interpretazioak idazten zituen, eta, batzuetan, hizkuntzaren zailtasunak zirela eta, aldamenean edo lerro artean hizkuntza mintzatura itzulpena egiten zuen. Ezin dugu ahaztu ezagutzen ditugun lehen euskal hitzak Donemiliaga Kukulako lekaide batek idatzitako horrelako itzulpen batean agertu zirela.

Nolanahi ere, lekaideak helburu erlijiosoa zuen, Jainkoaren maitasunean bat egitea, otoitzaren bidez. Hortik dator Erdi Aroko lekaideen lelo nagusia: Ora eta labora, egin otoitz eta lan, Jainkoarekin bat egiteko. Garrantzi handiko lana egin zuten lekaideek monasterioetan Erdi Aroan. Euren helburua beste bat, erlijiosoa, bazen ere, antzinateko kultura gordetzeko egin zuten ahaleginari esker, kultura hari iraunarazi egin baitzioten.

Monasterioetako liburutegiak

Monasterioak sortzen hasi zirenean, VI. mendean, liburu gutxi zeuden, baina X. mendetik aurrera, liburutegiek gero eta garrantzi gehiago hartu zuten.

Jarritako arauen arabera, liburuak gela isolatu batean gorde behar ziren, eguraldi txarretik babestuta eta ondo aireztatuta, hezetasunetik babesteko. Ondo irakurri ahal izateko, irakurgelak lasaia eta isila izan behar zuen. Mahai bat edo bi izaten ziren gela horietan. Honako liburu hauek irakurtzen zituzten, nagusiki: Biblia, teologiako liburuak, santuen bizitzak, etab. Liburu horiek kate batez lotuta egoten ziren, ezin ziren gelatik atera, irakurleak hantxe bertan irakurri behar zituen, beste inora eraman gabe.

XIII. mendetik aurrera, liburuak mailegatzen hasi ziren. Mailegatutako liburuak monasterioko liburutegiko zerrendan idazten ziren, eta liburu bat mailegatzeko, monasterioko abadearen baimena behar zen. Liburua maileguan hartzen zuenak berme batzuk eman behar zituen, liburua ez zela galduko ziurtatzeko.

Monasterioetako idaztegiak

Esan dugunez, monasterioetan egiten zuten lan nagusia liburuak kopiatzea zen. Lan hori idaztegietan egiten zuten. Lehenengo lana pergaminoa prestatzea zen. Ondoren, liburu-orriak egiteko larrua mozten zen, prozesu hori oso garestia zen, liburu bat egiteko 25 bildotsen larrua behar zelako. Hortik aurrera kopiatzailearen lana hasten zen. Egunsentian hasten zen lanean, eta goizeko bederatziak arte jarduten zuen, gero arratsaldeko hiruretan hasten zen berriro, ilundu arte. Lekaide bakar batek urtebete behar zuen Biblia osorik kopiatzeko. Lan nekeza zen, eta badakigu lekaide batzuk kexu zirela, bizkarreko mina zela, neguko hotza zela, etab.

Liburuetan irudiak jarri behar baziren, kopiatzaileak horietarako lekua uzten zuen, eta lan hori lekaide marrazkilari bati agintzen zioten gero.

Erdi Aroan erlijio-sinesmenak eta kulturak: islama

Sorrera

Erlijio musulmana Mahomak fundatu zuen VII. mendean. Bilakaera erlijioso luzea izan zuen. K.o. 610ean, tradizioaren arabera, Gabriel goiaingeruaren ikuskaria izan zuen, eta hark Jainko bakarraren (Ala, arabieraz) berri munduan zehar zabaltzeko agindu zion. Ordutik aurrera, Mahomak lan horri ekin zion, eta bere sinesmena liburu batean bildu zuen, Korana liburuan. Arazo handiak izan zituen Mekako agintariekin, eta 622an ihes egin behar izan zuen handik. Musulmanentzat ihes hura, hejira deitzen dutena, beren aroaren hasiera da eta, beraz, egutegi musulmanaren hasiera.

Sinesmenaren oinarriak

Erlijio monoteista da, hau da, jainko bakarraren izatea onartzen duen sinesmen erlijiosoa, eta bere jarraitzaileak musulmanak dira. Musulmanen liburu santua Korana da. Islamak ez du apaizgorik, mullah eta aiatola izenez ezagutzen ditugunak ez dira apaizak, agindu erlijiosoen interpretazioan adituak baizik. Erlijio-ospakizunak meskitetan egiten dituzte.
Musulman sinestedunek Jainkoari mendekotasun osoa zor diote eta bost betebehar dituzte:

Jainkoa bat bakarra (Ala) eta Mahoma haren profeta dela aitortzea,
Egunero bost aldiz otoitz egitea Mekara begira jarrita,
Limosna ematea,
Ramadan garaian baraualdia egitea eta bizitzan behin, Mekara erromes joatea.
Eguneroko bizitzako hainbat arlotan mugak dituzte: txerrikia jateko eta alkohola edateko debekua, emakumearen mendekotasuna…

Ospakizun nagusiak

Ohiturei eta bizimoduari dagokionean, ostirala dute asteko egun nagusia.
Bi une garrantzitsu dituzte, bat ramadana (ilargiaren araberako egutegiko bederatzigarren hilabetean Sawn deritzon baraua egiten dute) eta bestea sakrifizioen jaia. Sakrifizioen jaian, familia bakoitzak bildots bat hil eta jan behar du.
Islamaren sinboloa ilgora da.

Kulturan ekarpenak

Gaurko ikuspegitik aztertuta, Erdi Aroko zientzia musulmana Europan XVI. mendetik aurrera garatu zen zientziaren aitzindari izan zen. Izan ere, zientzialari musulmanek ia arlo guztietako oinarriak jarri zituzten. Medikuntza izan zen musulmanek landu zuten arlo zientifiko nagusia. Sendagile musulmanek gaixotasun asko deskribatzeaz gain kirurgia ere landu zuten eta haiek izan ziren anestesikoak erabiltzen lehenak.

Astronomiari dagokionez, eguzkiaren, ilargiaren, planeten eta izarren mugimenduak ezagutzeko aurrerapauso nabarmenak egin zituzten. Hori haientzat garrantzitsua zen, musulman guztiek jakin behar baitzuten noiz izango zen Ramadana, eta eguneko ordutegia ere ezagutu behar zuten, ordu jakinetan Mekara begira otoitz egiteko.

Matematika arloan, gure gaurko zenbakiak (1, 2, 3…) Indiatik hartu, moldatu eta mundu osora hedatu zituzten eta, bestetik, haiek asmatu zuten 0 zenbakia ere.

Era berean, fisikan, kimikan edo filosofian ekarpen garrantzitsuak egin zituzten. Herri musulmanek eguneroko bizitzan eragin handia zuten hainbat asmakuntza teknikoaren aitzindari izan ziren. Beren ekonomiaren oinarria nekazaritza zenez, eta haien lurraldeetan uraren hornidura arazo handiak zituztenez, ureztatze teknikak landu zituzten: ubideak, putzuetatik ura ateratzeko sistemak…

Erlijio-sinesmenak eta kulturak Erdi Aroan: kristautasuna

Sorrera

Kristautasuna I. mendean sortu zen. Hasieran, juduek osatutako taldea izan zen. Kristauen arabera, Jesus Nazaretekoa, arotz baten semea, profetek juduen herriari agindutako mesias edo salbatzailea zen. Jesu Kristo Jainkoaren semeak, Jainkoa hura bera ere, aro berri baten hasiera zekarren eta, judaismoak hori ukatzen zutenez, judu haiek judaismotik bereizi egin ziren. Jarraitzaile ugari bildu zituzten inguruko herrietan II. mendetik aurrera. Kristauen artean hainbat talde eratu ziren. IV. mendean Erromako enperadorea bera ere kristau bihurtu zen, eta kristautasunak aginte politikoarekin bat egin zuen.

Sinesmenaren oinarriak

Kristautasuna erlijio monoteista da, jainko bakarra onartzen duen sinesmen erlijiosoa. Erlijio horren jarraitzaileak kristauak dira. Kristauentzat jainkoa “Jaun goikoa” da, eta Jesu Kristo edo Jesus gizaki guztien salbamenerako jaio eta hil zela sinestea da kristautasunaren oinarria. Hura da juduen liburu santu edo Bibliako Itun Zaharrean, profetek iragarritako salbatzailea eta “mesias”. Hari jarraitzen diona eta bere bizitzan haren eredura hurbiltzen dena salbatu egingo da.

Ospakizun nagusiak

Kristauen bizitza erlijiosoa Jesusen bizitzaren inguruan antolatzen da. Bi une dira bereziki garrantzitsuak: Pazko aldia eta Eguberriak. Pazko aldiaren erdian Aste Santua dago. Aste Santuan Jesusen heriotza eta piztuera gogoratzen dira. Pazko igandea, hots, Jesusen Piztuera ospatzen den eguna da kristauen jai nagusia. Eguberrietan Jesusen jaiotza ospatzen da.
Horiez gainera, beste jai eta ospakizun asko daude, horien artean igandeko eginkizunak garrantzi berezia du. Igandea otoitz eguna da kristauentzat, eta eukaristia ospatzen dute: meza.
Kristautasunaren sinbolo nagusia gurutzea da, kristau komunitateek hainbat formatako gurutzeak dituzte, adibidez, kristau katolikoek gurutze latindarra erabiltzen dute. Jesu Kristo gurutziltzatuta hil zuten, horregatik, gurutzea da kristauen ikur adierazgarria.

Kulturaren ekarpenak

Kultura kristauak V. mendetik aurrera gainbehera etengabea izan zuen. Hala ere, X. mendearen amaieran monasterioetan lehenengo, eta XII. mendearen amaieratik aurrera hiribilduetako unibertsitateetan ondoren, bultzada handia jaso zuen.

Monasterioek monjeak edota mojak bizi diren eraikinak dira. Hiru arlotan antolatzen zuten erlijiosoek eguneroko bizitza: otoitza, lana eta atsedena. Erdi Aroko monasterioetan kulturari eta literaturari lotutako jarduera ugari egiten ziren. Liburutegietan liburuak idatzi eta kopiatu egiten zituzten.
XII. mendean, Europa osoan, hiribilduak birsortu ziren, jarduera ekonomiko berriak azaldu ziren, ondorioz, behar kultural berriak sortu ziren, eta horrek bultzatuta monasterioetatik kanpoko kultur erakundeak ere sortu ziren: unibertsitateak. Europako lehen unibertsitatea Boloniakoa izan zen, XI. mende amaieran sortua. Pariskoa XII. mendean sortu zuten eta Salamancakoa eta Coimbrakoa XIII. mendean. XIII. mendetik aurrera, kulturak erlijioarekin ordu arte izandako lotura zuzena desegin egin zen. Hiribilduetako katedralak eta unibertsitateetako irakasle-ikasleak bihurtu ziren liburuen bezero berriak. Irakurleen ezaugarriak aldatu egin ziren eta liburuen gaiak ere bai. Erlijio-liburuek nagusi izaten jarraitzen zuten, baina bestelako gaiak ere lantzen hasi ziren.

Donejakue Bidea Erdi Aroan sortutako erromes-bide bat da. Kondairak dioenez, Santiago apostoluaren gorpuzkiak Santiagon hobiratu zituzten. Horrela, Erroma eta Jerusalemekin batera, erromesaldiak egiteko hirugarren gune izan da Europako kristauentzat. Apostolua musulmanen aurkako borrokaren ikur eta erromes bihurtu zen. XI. mendetik aurrera, bidaia seguru egiteko aukera izan zenetik, milaka eta milaka erromes igarotzen dira urtean zehar bide horretatik. Berez bide erlijiosoa zena bide komertzial eta kultural bihurtu da.

Erlijio-sinesmenak eta kulturak Erdi Aroan

Erlijioa Erdi Aroan sinesmena baino gehiago zen, taldeari nortasuna ematen zion faktorea zen. Kontuan izan behar da erlijioa ez zela norberak aukeratutako sinesmenen kontu bat: guraso kristauen semea kristaua izango zen, emazte kristauarekin ezkonduko zen, eta bere harreman sozial gehien-gehienak kristau artean izango zituen. Eta gauza bera juduen edo musulmanen kasuan. Gainera, talde erlijioso bakoitzak, sinesmenei lotuta, arau propio, ohitura, janzkera, janari, bizileku eta bestelako ezaugarri kulturalak izaten zituen.

Erlijio banaketari buruzko datu zehatzenak Nafarroa Garaikoak dira. Bertan, 1366. urtean egindako errolda fiskal baten arabera, familien % 94,4 kristaua zen, % 3,8 judua eta % 1,8 musulmana.

Euskararen bilakaera Erdi Aroan

1000. urte aldera euskara gaur egun baino eremu zabalagoan mintzatzen zen. Euskaraz egiten zen Araba ia osoan, Bizkaia guztian Karrantza aldean izan ezik, Gipuzkoa osoan, Nafarroa osoan Erribera aldean izan ezik, Ipar Euskal Herri osoan, baita Errioxaren parte batean ere. 924. urteko arabiar kronika batek dioenez, Iruñea aldean gehienek euskaraz hitz egiten zuten (al-baskiya) eta horrek ulertezin bihurtzen omen zituen.

Berant Erdi Aroan ere euskara zen Euskal Herriko biztanle gehien-gehienen eguneroko hizkuntza. Erdi Aroa igarota, 1587. urteko iturrien arabera Nafarroa Garaian, biztanleriaren % 65 zen euskalduna, eta 1400. urtean proportzioa antzekoa edo agian handiagoa izango zen. Funtsean, euskaraz egiten zen Lizarra eta Erriberritik iparraldera zegoen Nafarroa zatian, bi hiri horiek barne, edo bestela esanda, erresumako lurraldearen bi heren baino gehiagoan. Gainerako euskal lurraldeetan euskaldunen proportzioa Nafarroa Garaikoa baino altuagoa izango zen, % 80 eta % 100 artekoa, seguru asko.

Euskararen lurraldean hizkuntza hura erabiltzen zuten ahoz herritar gehienek, ez soilik nekazariek edo bestelako herri xeheek, baita nobleek, merkatariek eta gorteko langileek ere. Bando gerretatik gorde diren kantu asko, nobleen giroan sortuak izan arren, euskaraz daude eginak eta horrek argi erakusten du noble horiek euskaraz egiten zutela beren artean. Funtsean, talde pribilegiatuetako kideak idazten jakinez gero, erromantzea erabiliko zuen normalean, eta aldiz euskaraz hitz egingo zuen eguneroko bizitza gehien-gehienean. Oroitu gainera, elitea beti zela talde txiki bat. Biztanleriaren gehiengo zabala euskaldun elebakarra izango zen garai hartan.

Garai hartan ez zegoen euskara batu eta bakar bat, baizik tokian tokikoa. Gaur egun bizkaiera, gipuzkera, nafarrera edo zuberera deitzen ditugun euskalkiak, adibidez, garai hartan jada baziren, baina beren arteko diferentzia gaur egungo euskalkiek dutena baino leunagoak zen. Horregatik, eskualde batean sortzen zen kantua beste lurralde batera hedatzen zen maiz.

Erdi Aroan euskara latinetik eratorritako hainbat hizkuntzaz inguratuta zegoen: gaskoia, okzitaniera, aragoiera, gaztelania, nafar erromantzea, etab. Donejakue Bideak erraztu egin zuen Euskal Herrian beste hizkuntzak sartzea: gure hirietan kokatu ziren frankoek okzitanieraren hainbat dialekto erabiltzen zituzten: juduen auzoetan hebreera zen nagusi… Bestalde, islamari berriki errekonkistatutako lurraldeetan arabieraz mintzatzen jarraitzen zuten…

Antso VI.a Jakitunak 1167an Aralarko Done Mikel monasteriora bidali zuen idatzi batean euskarari Lingua Navarrorun deitu zion. Erregeen eta nobleen familiek euskara nafarren hizkuntza zela aitortzen bazuten ere, idatzietan beste hizkuntza batzuk erabiltzen zituzten. Euskara administraziotik kanpo gelditzeak izugarrizko eragina izan zuen euskararen atzerakadan.

Erdi Aroko artea: gotikoa

Arte gotikoa, XII. mendeko bigarren erdialdetik aurrera gertatu ziren aldaketekin erlazionatuta dago. Izan ere, arte gotikoa Europan nagusitu zen egoera berri baten ondorioz sortu zen, ideia berriak sortu, garatu eta zabaldu zirelako.

Elizak nagusitasun erlijiosoa ez ezik, protagonismo politiko, ekonomiko eta soziala ere aldarrikatu nahi zuen, horretarako, ez zuen inolako arazorik izan jaun feudalen eta erregeen aurka beren egoera adierazteko. Eliza garailearen garaia zen.
Hiriak nagusitu egin ziren. Gero eta aberatsagoak ziren, eta hiriekin batera, hiritarrak, gotzainak eta burgesak. Hiriak eta hiriko eraikinak, erlijiosoak (katedralak, bereziki) zein zibilak (jauregiak, unibertsitateak, udaletxeak, azokak), egoera berri horren isla ziren.
Erlijioa bizitzeko modu berriak sortu ziren. Jainkoarengana hel zitekeen, fedearen bidez ez ezik, arrazoiketa erabiliz ere bai. Hori da unibertsitateetan irakasten zutena. Katedralak zeruraino heltzen zirela ematen zuen, Jainkoarenganaino heltzeko moduko garaiera zutela irudikatu nahi zuten.

Ezaugarri horiez guztiez hornitutako estilo berri bat sortu zen, erromanikoa baztertu zuena: gotikoa, alegia. Arte horrek XVI. mendera arte iraun zuen Europako leku askotan, Euskal Herrian, adibidez.

Arkitektura gotikoa

Arte gotikoa mundu berri baten emaitza dela esan dugu. Mundu berri hori azaltzeko baliabide nagusia arkitektura izan zen, eta eraikinen artean katedrala da bereziki aipatzekoa. Katedralaren eginkizun nagusia erlijio kristauaren mezua irakastea da, eta sarreratik bertatik hasi eta barruko beirateraino, eginkizun hori betetzeko moduan baliatzen zituzten elementu guztiak.

Sinestedunek katedralean Jainkoaren hitzarekin bat egiten zuten. Erdi Aroko idazleek ere behin eta berriz adierazten zuten katedralek Jainkoaren hiria, zeruetako Jerusalem hiria, irudikatzen dutela. Katedrala zerurantz doa, eta horregatik dute halako garaiera, 30-40 metro ingurukoa. Katedraletan bi ezaugarri dira aipatzekoak:

-Argiaren erabilera. XII. eta XIII. mendeetan argia zen edertasun guztiaren jatorria. Argia zuen edo islatzen zuen guztia (izarrak, eguzkia, ilargia, urrea) ederra zen. Itun Berrian ere Jesu Kristo bera argia zela agertzen da. Eraikin gotikoetan argiari ematen zaion garrantziaren erakusgarria beirateak dira. Beirateek eliza barrena koloretako argiz betetzen dute, eta giro berezia sortzen dute.

–Eraikinaren esangura estetikoa. Erromanikoan ez bezala, estilo gotikoan, eraikinaren egiturak berak balio estetikoa du. Eliza erromanikoetan eraikinaren egitura, askotan, freskoek ezkutatuta bezala dago. Eliza gotikoetan, aldiz, dena ageri-agerian dago, askotan inolako funtziorik ez duten eraikuntza-elementuak ere ageri dira, geometrian oinarritutako balio estetikoari erantzuten dioten osagaiak. Katedraletako gangetan ikus daiteke hori bereziki.

Erdi Aroko artea: erromanikoa

Erdi Aroaren bilakaeran garrantzi handikoa izan zen XI. mendea, egoera aldaketa nabarmena gertatu zelako mende horretan. Feudalismoa nagusitu zen, eta hiriak eta haiei loturiko jarduera ekonomikoak berriz agertu ziren. Hala ere, gizartearen oinarria nekazaritza izan zen aurrerantzean ere, eta, horrexegatik, arte erromanikoaren arrasto gehienak landa inguruetako eraikinak dira.

Kultur arloan, XI. mendean, aldaketa garrantzitsua gertatu zen elizan: Citeaux-en sortutako monasterioen erreforma Europa osora zabaldu zen. Monasterio horien eredu artistikoa erromanikoa zen. Horrez gainera, Nafarroako Antso III.ak Donejakue Bide klasikoa (“Frantsesen bidea” deiturikoa) zehaztu zuen, eta bide horretan eraikin erromanikoak eraiki zituzten. Europa osoko jendea zebilen bide horretan eta, erromesek, etxeratzean, bidean ikusi eta ikasitakoa gauzatzen zuten.

Arte erromanikoak XI. mendetik XIII. mendera bitarteko tartea hartzen du. Europako mendebaldeko lehen arte estilo bateratua, hots, lurralde askotan batera garatua, izan zen. Frantzian sortu eta mendebaldeko erresuma kristau guztietara zabaldu zen. Arte estilo horretan bat egin zuten erromatar artearen azken aztarnek (hortik datorkio izena erromatar > erromaniko) eta bisigodoen eta karolingioen arte-estiloek.

Arkitektura erromanikoa

Arkitektura da erromanikoaren arte-arlo nagusia, eta eskulturak nahiz pinturak osatzen dute eraikin erromanikoaren esanahia. Eraikin nagusiak erlijiosoak dira: elizak, monasterioak, etab. Arkitektura zibilean, gazteluak dira aipatzekoak. Nolanahi ere, elizak dira arte-estilo horren erakusgarri nagusiak, eta honako ezaugarri hauek dituzte:

Oin erabiliena latindar gurutzea da.
Gehienetan, habearte (nabe) nagusi bat dute (gurutzearen besorik luzeenean), alboetako habearteak baino zabalagoa eta garaiagoa.
Habearteek absidea izaten dute.
Habearte nagusiaren absidearen azpian santu baten hondakinak lurperatu ohi zituzten. Absidearen eta aldarearen atzeko aldean girola izeneko atala ager daiteke.
Gurutzean beso luzeak eta laburrak bat egiten duten lekuari gurutzadura deitzen zaio.
Besoen muturretan alboetako fatxadak daude, eta beso luzearen oinean, fatxada nagusia.
Fatxadetan ateak egoten dira, eta ateetan arkiboltak eta janbak. Atearen gainean tinpanoa dago. Hiru elementu horietan eskultura ugari agertzen dira.
Habearte guztiak kanoi-gangak estalita daude.
Batzuetan, habearte nagusiaren garaiera handiagoa dela baliatuz, alboetako habearteetan beste solairu bat egoten da, habearte nagusira begira dauden leiho batzuk dituena. Elementu horri triforioa deitzen zaio.
Harrizko horma sendoak dituzte, kanpoko aldetik kontrahormek eutsiak. Horma horiez gain, pilareak daude. Zutabe horiek goiko aldean kapitelak dituzte, eskulturaz apainduak batzuetan.
Habearteen artean, pilareen gainetik, erdi-puntuko arkuak daude.
Fatxada nagusietan kanpandorreak daude.
Leiho gutxi dituzte, txikiak, eta ondorioz, elizak nahiko ilun geratzen dira.
Elizek esanahi sinboliko handia dute.

Latindar gurutzearen oinak Jesusen heriotza-lekua gogoratzen du. Elizaren bide itxurak, Jerusalem zerutarrera (absideak irudikatua) daraman bidea gogoratzen du.