Erdi Aro osoan nekazaritza eta abelazkuntza izan ziren euskal lurraldeetako, Europako eta munduko ekonomiaren funtsa. Lurreko lanek biztanleriaren gehiengo zabala enplegatzen zuten, eta lurra zen aberastasun-iturri nagusia. Edonola ere, Goiz Erdi Aroan ez bezala, Berant Erdi Aroan hiriek eta hari lotutako merkatari- eta artisau- jarduerek loraldia bizi izan zuten. Hortaz, 1400. urte aldera, ekonomiaren barruan lehen sektorea zen nagusi, baina haren aldamenean artisautza eta merkataritza arloko jarduera aipagarriak garatu ziren.
Erdi Aroko lehen mendeetan ekonomia buruaskia zen nagusiki, hau da, beharrak asetzeko behar zutena haiek lortu edota ekoizten zuten; ekoizten zutena haientzat zen. Batez ere, nekazaritza iraupenezkoan oinarritua, lan asko eginda ere, jateko ozta-ozta ateratzen zuten garai hartan, ekoizpena eskasa baitzen: lurrak agortu egiten ziren, tresneria traketsa zuten, eguraldiaren mende bizi ziren… Soberakinik ez zuten sortzen, eta beharrezko guztia eurek sortu eta landu behar izaten zuten: lanerako tresnak, oihalak…