Kategoria: Lehen sektorea

Nafarroa Behereko eta Zuberoako ekonomian dute eragin handiena nekazaritzak eta abeltzaintzak. Isurialde kantauriar eta mediterraneoan aritzeko moduak desberdinak dira.

Isurialde kantauriarrean (Araba iparraldea, Bizkaia, Gipuzkoa, Nafarroa iparraldea, Lapurdi, Nafarroa Beherea eta Zuberoa), abeltzaintza garrantzitsuagoa da nekazaritza baino. Baserriak hegoaldean, hau da, isurialde mediterraneoan, baino txikiagoak izaten dira, eta batez ere behiak eta ardiak hazten dituzte, esnea eta okela ekoizteko. Larrez inguratuta daude, eta, tarteka, ganaduarentzako bazka produzitzeko soroak ere gertu izaten dituzte. Orografiaren ondorioz, hegoaldea baino gutxiago mekanizatutako eremua da isurialde kantauriarra.

Isurialde mediterraneoan, hau da, Arabako eta Nafarroako erdialdean eta hegoaldean, nekazaritzak garrantzi handiagoa du abeltzaintzak baino. Batez ere zerealak, mahastiak eta baratzeak lantzen dituzte. Ganaduari dagokionez, Araban hegazti-hazkuntza da nagusi; Nafarroan, berriz, zerri-hazkuntza.

Nekazaritza tradizionaleko sistema teknikoki eta teknologikoki landugabea da. Batez ere elikagaiak lortzeko lantzen da lurra; produzitzen den guztia beharrezkoa da bizirauteko.

Munduko baserri guztien bostetik batek honela funtzionatzen du; sistema hau munduko nekazaritzaren zati handiera da, gainera. Gaur egun, arraroa da ehizatik eta fruta biltzetik bizitzea. Halaber, oso jende gutxi bizi da nekazaritza eta abeltzaintza ibiltari edo nomadatik.

Nekazaritza ibiltari edo nomadaren ezaugarriak:

• Nekazaritza estentsiboa da, oinarrizko lanabesekin eta espezieekin egiten dena.
• Oinarrizko lanabesak: aizkora, aitzurra, makila.
• Metodoak: landaretza erre eta errautsen gainean bertan erein edo landatu.
• Behiak hazteak lugorriari laguntzen dio.
• Jabetza pribaturik ezean, publikoak edo komunalak du nagusitasuna.
• Ez dago soberakinik.

Baserri burujabeak gutxitzen ari dira herrialde garatuetan, baina ez da gauza bera gertatzen garatzeko bidean daudenetan, esaterako, Afrikan eta Asian. Oraindik ere badira abeltzain nomadak Saharako basamortuko hegoaldean eta Afganistanen eta Laponian. Nekazaritzaren osagarri gisa, artzaintza lanbide garrantzitsua da eremu batzuetan, Mongolian, adibidez.

Nekazaritza tradizionaleko beste mota bat arroz-soroena da, Asia hego-ekialdean oso garrantzitsua, gainera. Arroza gehien landatutako zereala da. Hazteko garaian, arroz-mota gehienek hezetasun handiko lurra behar dute. Arroza ekoizten da Asian, Hego Amerikan, Afrikan, Estatu Batuetan, Europa hegoaldean eta beste hainbat lekutan.

Landatze-nekazaritza tropiko inguruetan egiten den nekazaritza mota bat da, garai kolonialetan hasi zena.

Lehenengo landatzeak XVII. mendean sortu ziren Estatu Batuetako hegoaldean, Kariben eta Erdialdeko eta Hego Amerikan.

Hasieran, nekazari zuriak erabili zituzten, baina berehala esklabo beltzekin ordezkatu zituzten, horien eskulana merkeagoa baitzen. Gaur egun nekazari askotarikoak aritzen dira landatzetan eta jabeak ere askotarikoak dira. Landatzeetan produzitutako uzta merkatuetara bideratzen da; labore bakarra lantzen dute, kakaoa, kotoia edo kafea, esaterako, baita bertako produktuak ere, bananak, datilak…

Landatzeak enpresen moduan kudeatzen dira, euren helburua gaiak produzitzea eta merkaturatzea baita. Langileek lan ordu kopuru jakin batez lan egiten dute, soldatapean. Hala ere, zenbait lekutan, langileak esklabutza garaiko baldintza antzekoetan bizi dira.

Labore bakarra lantzeak arazoak sortzen ditu, ekoitzitakoaren prezioak nazioarteko merkatuaren gorabeheren menpe geratzen baitira.

Nekazaritza mota honi nekazaritza espekulatiboa ere deitzen zaio. Herrialde batek merkatuko prezioen gorabeheren gehiegizko menpekotasuna badu, garatzeko arazoak izango ditu.

Merkatu-nekazaritzan oinarritzen diren eskualdeak labore edo landare mota batzuetan espezializatzen dira.

Europako baserri gehienak tamaina ertaineko familia-enpresak dira. Inbertsio handia behar dute. Bizi-maila altua mantentzeko, nekazariak aldi baterako kontratatu behar izaten dituzte.

Klima ozeanikoa dagoen Europako zatian, larreak behi-hazkuntzaren eraginpean ustiatzen dira. Behi-hazkuntza larre guztietan aurki daiteke, batez ere garai batean behi-ganadua zelaiak ongarriztatzeko erabiltzen zen lekuetan. Jabetza pribatuko lurrak dira, eta ustiapena zuzenekoa edo zeharkakoa izan daiteke. Nekazaritza-eskualdeetan, sarri, mahastiak eta baratzeak ere badira.

Beste eskualde batzuetan ez da aldaketarik izan eta nekazaritza tradizionalarekin jarraitzen dute lanean: olibadietan, galsoroetan eta mahastietan.

Hiri inguruetan, hiri merkatuak hornitzera bideratutako barazkiak eta frutak dira produktu nagusiak.

Estatu Batuetan edo Errusian, mota honetako nekazaritza esparru handietan lantzen da. Familia-enpresak dira eta ez dute langile asko behar, baina enpresen moduan kudeatzen dira.

Uzta merkaturatzeko produzitzen da eta ez etxean kontsumitzeko.

Ipar Amerikako nekazaritza estentsiboa da eta erabat mekanizatuta dago. Azalera handia hartzen du eta eremu bakoitzari egokitutako labore mota landatzen da: garia, artoa, kotoia, tabakoa. Lurraren produktibitatea ez da handia, baina nekazaritza mota hau merkea da, eskulan gutxirekin eta makineria askorekin egiten delako.

Jabetza pribatua da eta zuzeneko lanketa egiten da. Nekazaritzan iraultza berdeak eskatzen dituen aurrerapen mekaniko, tekniko eta zientifikoa erabiltzen dira. Aprobetxamendu izugarria lortzen dute, nahiz eta horretarako munduko inbertsio ekonomikorik handienak egin behar izaten dituzten.

Labore bakarra lantzen da gehienetan.

Errusian ere mekanizazio eta ustiapen handiko nekazaritza egiten dute. Han ere normalean labore bakarra lantzen dute, nahiz eta labore hori ez den beti bera, eskualde bakoitzaren ezaugarrien arabera aldatzen baita.