Gure gizarteko garapen-eredu nagusiaren arabera, kontsumoa zenbat eta handiagoa izan, bizi-kalitatea orduan eta hobea da. Baina, eredu horrek arriskuan jartzen du planetako ondare naturala hurrengo belaunaldientzat, eta kalte nabarmena egiten die herrialde pobretuei.
Izan ere, eredu horrek herrialde pobretuetan baliabide natural asko ateratzea sustatzen du, baina tokiko komunitateek hortik hobaririk lortu gabe. Eragin nabarmenak ditu herrialde pobretuen ekonomian eta politikan; horrela, herrialdeok zailtasunak dituzte herritarren oinarrizko beharrak asetzeko; esate baterako, elikadura, ura, osasun-laguntza, hezkuntza… Horren ondorioz, herrialde aberastuekiko aldea gero eta handiagoa da. Pentsa, gaur egun, munduko populazio osoaren % 20k baliabide guztien % 80 kontsumitzen du, eta populazioaren % 80k gainerako % 20a baino ezin du erabili. Gainera, herrialde pobretu horietako batzuk guk sortutako hondakin teknologikoen zabortegitzat erabiltzen ditugu herrialde aberatsok, herrialde pobreotan ez baitago ingurumen eta osasun araudi zorrotzik.
Baina zer egin? zuzentasunean oinarritutako harremanak bultzatu beharko genituzke, mugak zabaldu; migrazioak kontrolatu, arriskutsua izan beharrean kidetasun eta berdintasun bermea izateko, nazioen arteko erlazioak bultzatu… Horretaz gain, kontzientzia ekologikoa ere garatu, erakutsi eta bultzatu behar dugu. Gure planetarekiko eta bizidun guztienganako errespetuzko eta maitasunezko kultura unibertsala izan behar dugu helburu.