Nekazariak betidanik egon dira zeruari begira, euria noiz egingo zain, ereindako haziek edota landatutako landareek ura behar-beharrezkoa dutelako. Industrializazioaren ondorioz, euria, Ipar Amerika eta Europa erdialdean gehienbat, oparotasun-iturri izatetik arazo izatera igaro da, euri azidoak (euriarekin, elurrarekin, lainoekin eta abarrekin batera erortzen dena) kalte egiten dielako uztei, basoei, ekosistema urtarrei eta eraikinei beraiei ere.
Euri azidoa erortzean, izenak dioen bezala, ur horren azidotasuna ohi baino handiagoa da. Azidotasun horren jatorria industriak, zentral termikoek eta ibilgailuek isuritako gasetan dago, erregai fosilak erretzean sortzen diren nitrogeno (NO, NO2, N2O5 …) eta sufre oxidoak (SO2, SO3 …) atmosferara isurtzen baitira. Gas horiek ur-lurrunarekin erreakzionatzean, azido nitrikoa (HNO3) eta azido sulfurikoa (H2SO4) sortzen da eta txikiagotu, euri-uraren pH-a, hau da, euria azidoagoa egiten dute.
Kutsadura horren ezaugarrietako bat da euri azidoa gas kaltegarriak isuri diren lekutik oso urrun eror daitekeela. Horregatik, nahiz eta herrialde aberatsek sortutako kutsadura izan, planeta osoak jasaten ditu ondorioak. Europan, adibidez, Erresuma Batuko zentral termikoen kutsadurak eragindako euri azido gehiena Norvegia eta Suediako basoetan erortzen da.
Kutsadura hori eteteko bidea gas-isurketak kontrolatzea da eta azken urteetan aurrerapauso garrantzitsuak eman dira euri azidoa murrizteko.
